Experimenten met tarwe met behulp van kaliumhumate en kaliumgele humate. Met de toename van de zout-alkali concentratie vertoonden het kiemingspotentieel en de kiemingssnelheid van tarwe een dalende trend, nam het remmende effect op de plantlengte en wortellengte toe, daalde het relatieve watergehalte continu en nam het malondialdehydegehalte van stengels en bladeren continu toe, wat aangeeft dat de aantasting van tarwe toenam.

Bij dezelfde mate van zoutgehalte kan het gebruik van kaliumhumate en kaliumfulvinezuur de effecten van zout-alkalistress op de kieming van tarwezaden en de groei van zaailingen tot op zekere hoogte verlichten, en het algehele effect van kaliumfulhumate is beter.

Het probleem van zout-alkaligrond is een grote uitdaging geworden voor de wereldwijde landbouwontwikkeling, en de negatieve impact ervan op de gewasgroei loopt door de hele groeicyclus, van het remmen van de zaadkieming en vertraagde zaailingengroei tot het belemmeren van de ontwikkeling van volwassenheid, wat uiteindelijk leidt tot een aanzienlijke vermindering van de gewasopbrengst en de efficiëntie van de landbouwproductie en duurzame ontwikkeling ernstig beperkt.

Als een belangrijk bestanddeel van organische stof in de bodem heeft humuszuur een unieke fysiologische functie die niet alleen de bodem kan verbeteren, maar ook de stressbestendigheid van planten kan verhogen. Op het gebied van zout-alkalistress is het verzachtende effect van humuszuur op de tarwegroei bewezen.

Met de toename van de zout-alkali concentratie, hoe sterker de zout-alkalistress, hoe lager het kiemingspotentieel en de kiemingssnelheid. Onder matige en ernstige zout-alkali omstandigheden kon kaliumhumate het kiemingspotentieel en de kiemingssnelheid van tarwezaden verbeteren, kaliumhumate en kaliumfulvinezuur konden de negatieve effecten van zout-alkalistress op de tarwezaadkieming tot op zekere hoogte verlichten, en kaliumhumate vertoonde bepaalde voordelen in vergelijking met kaliumgele humate bij het verbeteren van het kiemingspotentieel en de kiemingssnelheid van tarwezaden.

Naarmate de zout-alkali concentratie toeneemt, verdiept de remming van de groei van de tarweplanthoogte, wat resulteert in een geleidelijke afname van de planthoogte. Onder dezelfde zout-alkali omstandigheden vertoonden tarweplanten behandeld met kaliumhumate en kaliumfulvaat een grotere hoogte in vergelijking met degenen zonder toevoegingen. Dit bevorderende effect was het meest uitgesproken onder milde en matige zout-alkalistress. Kaliumhumate kan de remming van de groei van de tarweplanthoogte veroorzaakt door zout-alkalistress effectief verlichten en de toename ervan aanzienlijk bevorderen; bovendien toont kaliumfulvaat een effectiever resultaat.

Onder milde zout-alkali omstandigheden presteerde de tarweplanthoogte het best met kaliumfulvinezuur; het gebruik van kaliumfulvicaat en kaliumfulvinezuur kon het groeipotentieel van tarwe onder zout-alkalistress aanzienlijk verhogen, zelfs beter dan dat van tarwe zonder zout-alkalistress, wat een goede basis legt voor de daaropvolgende plantenfotosynthese, materiaalaccumulatie en opbrengst.

Met de toename van de zout-alkali concentratie vertoonde het remmende effect van de tarwewortelgroei een intensiverende trend, en het gebruik van kaliumhumate en kaliumfulvinezuur kon de effecten van zout-alkalistress tot op zekere hoogte verlichten. Onder milde zout-alkali omstandigheden konden kaliumhumate en kaliumfulvinezuur de stress van zout-alkali op tarwerooten effectief compenseren en de groei van tarwerooten aanzienlijk bevorderen.

Met de toename van de zout-alkali concentratie vertoonden het totale verse gewicht, het stengel- en bladgewicht en het wortelverse gewicht van tarweplanten een significante dalende trend, en het totale verse gewicht, het stengel- en bladgewicht en het wortelgewicht van tarweplanten met behulp van kaliumhumate en kaliumfulvinezuur waren hoger dan die van ongebruikte tarwe onder dezelfde zout-alkali omstandigheden. Het werd aangetoond dat kaliumhumate en kaliumfulvinezuur milde zout-alkalistress effectief konden verlichten. Onder matige zoutstress nam het totale verse gewicht, het stengel- en bladgewicht en het wortelverse gewicht van tarweplanten met behulp van kaliumfulvicaat het meest toe, en de verschillen tussen verschillende behandelingen waren niet significant in de omgeving van ernstige zoutgehalte, wat te wijten kan zijn aan de hoge zoutgehalteomgeving die de regulerende drempel overschrijdt. Over het algemeen waren onder dezelfde zout-alkali omstandigheden het totale verse gewicht, het stengel- en bladverse gewicht en het wortelverse gewicht van tarwe behandeld met kaliumfulvinezuur hoger dan die behandeld met kaliumhumate.

Het vochtgehalte van plantenweefsel is een van de belangrijke indicatoren om de mate van plantenstress te meten, die een cruciale directe impact heeft op de plantengroei, de opening en sluiting van huidmondjes, de fotosynthetische functie en zelfs de uiteindelijke gewasopbrengst. Wanneer het watergehalte van plantenweefsels tot een bepaalde mate wordt verminderd, treedt onomkeerbare permanente schade op, die de normale fysiologische activiteiten van planten ernstig zal beïnvloeden. Met de toename van de zout-alkali concentratie vertoonde het relatieve watergehalte van tarweplanten een dalende trend. Planten worden verergerd door zout-alkalistress, wat resulteert in een afname van hun relatieve watergehalte.

Er is weinig verschil onder matig en ernstig zoutgehalte. Onder dezelfde zout-alkali omstandigheden was het relatieve watergehalte van tarweplanten als volgt: tarwe met kaliumfulvicaat > tarwe met kaliumhumate > tarwe zonder tarwe, maar er was weinig verschil in het watergehalte van tarwe met kaliumfulvicaat en kaliumhumate, wat aangeeft dat de effecten van kaliumhumate en kaliumfulvinezuur bij het reguleren van het relatieve watergehalte van tarweplanten onder zout-alkalistress vergelijkbaar waren.

Wanneer planten worden blootgesteld aan stress, wordt de balans van reactieve zuurstofsoorten in het lichaam verstoord, waardoor de peroxidatiereactie van membraanlipiden wordt geactiveerd, wat op zijn beurt schade aan het celmembraansysteem veroorzaakt. Malondialdehyde is het belangrijkste eindproduct van lipidperoxidatie van plantencelmembranen, en hoe hoger de inhoud ervan, hoe ernstiger de mate van lipidperoxidatie van plantencelmembranen, en hoe groter de schade aan celmembranen.

Sterk zoute gronden kunnen de lipidperoxidatie van celmembranen verergeren en ernstige schade aan tarwecelmembranen veroorzaken. Onder milde en matige zout-alkali omstandigheden was de malondialdehyde-inhoud van tarwestengels en -bladeren als volgt: kaliumfulvicaat< kaliumhumate < tarwe zonder toevoeging, en de verschillen tussen de behandelingen waren significant, wat aangeeft dat het beschermende effect van kaliumfulvinezuur op celmembranen prominenter was. Onder ernstige zout-alkali omstandigheden was de inhoud van tarwestengels en -bladeren als volgt: kaliumhumate

Het stresseffect kan effectief worden verbeterd door humuszuur toe te voegen, in de praktijk van het planten van tarwe in zout-alkaligrond, wordt aanbevolen om kaliumhumate of kaliumfulvinezuur toe te passen vóór het zaaien, die beide bevorderlijk zijn voor het verbeteren van de zaadkiemingssnelheid en het bevorderen van de groei en ontwikkeling van wortels en bovengrondse delen.